Disney Klassiekers, een podcast van Robin Broos

De komende weken bespreek ik telkens een hoofdstuk uit mijn boek ‘Do you speak Disney?’, telkens een facet van de naam Disney. Vandaag: Disney, de muziek. Gast: Helmut Lotti. De man van 12 miljoen platen en bijna evenveel genres. Hij was ooit gevraagd om Quasimodo te spelen in de Vlaamse versie van ‘De Klokkenluider van de Notre Dame’, maar dat liep spaak. We hebben het over de mislukte stijloefening op het Disney metal album, over het gemiste duet tussen Helmut en Lana Del Rey en over vrijpartijen die altijd perfect gaan. Maar we stellen ons ook vragen als: waarom wordt Antwerps zo gecultiveerd in de Vlaamse media? En waarom het logisch is dat Scarlett Johansson een hypnotiserende slang mag spelen? Helmut ontdekt ook de oorsprong van ‘Mahna Mahna’ van The Muppet Show: de mannamografie. Hij heeft het over het wereldniveau dat wordt gehaald in ‘I Wan'na Be like You’ uit ‘The Jungle Book’. En we vinden een manier om vervelende duiven uit te schakelen. Verder verkennen we de piste: Helmut Lotti goes jazz. Voor deze speciale afleveringen is Jana Martens mijn gewaardeerde co-host. Zij was al eens te gast in aflevering 85.

De komende weken bespreek ik telkens een hoofdstuk uit mijn boek ‘Do you speak Disney?’, telkens een facet van de naam Disney. Vandaag: Disney, de animatyiefilms. Gast: Jelle De Beule. Acteur, tv-maker, cartoonist, maar ook animator. Hij studeerde handgetekende animatie op een moment dat het genre al ten dode was opgeschreven. Toch, volgens Jelle zijn de originele tekeningen van Disneyanimatoren dé kunstwerken van de 20e eeuw. En computeranimatie, dat levert zelden boeiende cinema op. ‘Frozen’? Saai! We hebben het over de pioniersjaren van Walt, over polo spelen in pofbroek en carrékousen en het feit dat Jelle als kind dacht dat het Disnep was, niet Disney. Maar het gaat ook over de verborgen Disneyparel die werd teruggevonden in Cinematek in Brussel, over Mickey Mouse die maar wat rondpoept en Jelle declameert de integrale intro van ‘Aladdin’. Voor deze speciale afleveringen is Jana Martens mijn gewaardeerde co-host. Zij was al eens te gast in aflevering 85.

Aflevering 100 is feest! We vieren 100 jaar Disney, live vanop 'Disney100: The Exhibition' in München (vanaf 13 oktober te zien in Londen), met een trip down memory lane voor mezelf. Het is de start van seizoen drie van deze podcast, dat opnieuw 100 procent rond Disney zal draaien. De komende zes afleveringen zoemen in op een facet van Disney, net zoals de zes hoofdstukken van mijn binnenkort te verschijnen boek ‘Do you speak Disney?’ bij Lannoo. Daarna waag ik me aan de live action films en remakes, als excuus om de oude tekenfilms nog eens tegen het licht te houden. Maar nu vanop de officiële 100 jaar expo, met aanvullende fragmenten uit een decennium eigen interviews. Passeren de revue: Alan Menken, Emily Blunt, Emma Watson, Hans Zimmer, John Lasseter, John Musker, Lin-Manuel Miranda, Raoul Servais, Ron Clements, Tim Burton en Tom Fitzgerald.

Gaëlle Goubau werkt voor de Klantendienst van VRT. Ze beantwoordt vragen, opmerkingen en klachten van kijkers en luisteraars met de glimlach. Daarnaast maakt ze ontzettend grappige TikToks over sociaal (on)wenselijke situaties. Voor deze aflevering keken we naar de nieuwste Pixar-film ‘Elemental’. Ja, ik heb gefoefeld met de volgorde en behandel ‘Lightyear’ een volgende keer. Maar ik kreeg al zoveel vragen of deze nieuwste de moeite is, dat ik ‘m ertussen schuif. En kleine spoiler: zowel Gaëlle als ik zijn mee. We hebben het over Zombie Nation, een hoofdpersonage als een soort Winnie-de-Poeh-zonder-broek en het voortschrijdend inzicht over ‘High School Musical’. (En het gaat ook even over de kortfilm ‘Carl’s Date’ die de film vooraf gaat, een ontroerende ‘Up’-spinoff die de traditie van cartoons voor de hoofdvertoning weer in ere herstelt.)

Joey Kwan is actrice in de Ketnet-serie '#LikeMe', student film aan het RITCS in Brussel en van Maleisisch-Hongkongse afkomst. Voor haar kwam de Pixar-film ’Turning Red’ erg dichtbij. Het gaat over een tienermeisje met Aziatische roots in Toronto, over de constante tweestrijd tussen het goed willen doen voor haar ouders in het licht van de traditie, maar er tegelijk ook willen zijn voor haar westerse vrienden. Confronterend, vindt Joey. Naar eigen zeggen heeft ze nooit zo hard gehuild met een film. Zo moet hoofdpersonage Meilin haar ouders elke dag helpen in het tempel die het gezin uitbaat, in het geval van Joey was het bijspringen in het afhaalrestaurant. En de verwachtingen, die waren dezelfde. Niet evident, getuigt ze. Maar het gaf haar wel “een goed hoofd tussen haar schouders”. En hoewel dit prachtige coming of age-verhaal redelijk ver van mijn leefwereld staat, ben ik er ook verslingerd aan. Misschien omdat zowel Joey als ik als kind de rode panda al lievelingsdier hadden. Omdat het zich afspeelt aan het begin van de 21e eeuw met de westerse popcultuur van toen, maar ook met heel veel liefde voor de animecultuur. Omdat Billie Eilish en broer Finneas O'Connell de geniale popnummers schreven voor de fictieve boysband 4*TOWN (die - toch wel - met vijf zijn). En omdat dit de eerste Disneyfilm is waarin maandstonden een thema zijn. Pete Docter omschreef ’Turning Red’ als ‘The Hulk’ maar dat schattiger. En hariger. We wijken ook uit over jade juwelen, welke arm je eventueel bij Joey mag afhakken, mocht dat ooit nodig zijn en hoe ze bijna ‘nee’ had gezegd tegen '#LikeMe'.

Yasmin is mijn zus. Als kind zei ze zo vaak: ik kijk naar je op, grote broer. Maar de laatste tijd is het omgekeerd. Sinds het overlijden van haar vriend - papa van haar twee kinderen - is het nog meer ploeteren dan anders. En ik bewonder haar, voor hoe ze dit aanpakt en in het leven staat. Maar los daarvan: zus en ik zijn Disneyfans. Dus vind ik het mijn taak als peter van haar oudste om dat door te geven. Samen met Liv (3) bekeken we de tien Pixar Popcorn kortfilmpjes, gebaseerd op bekende Pixar-personages. Vooral die waarin gedanst werd, konden op Livs goedkeuring rekenen. En het filmpje over Dory (van Finding Nemo), dan liep ze weg. Mama, papa en Liv zagen die langspeelfilm in de bioscoop, toen ik 'm op kindermaat mocht inleiden in Cinema ZED in Leuven. Twee maanden later was papa er niet meer, en dat blijft een moeilijk uit te spreken trauma. Let aub niet op de soms slechte audiokwaliteit, het is recht uit het leven, euh, opgenomen. En we hebben het ook over de drie Toy Story shorts, die we als extra hebben bekeken met Liv.

Babette Moonen is presentator bij Radio 1, Italofiel én een grote Disney-fan. Daarom dat 'Luca' geen verkeerde keuze is om samen te bespreken. Deze Pixar is een coming-of-age verhaal dat van ver wat ruikt naar 'Call Me By Your Name', maar ook enkele van onze diepste zielenroerselen op metaforische wijze behandelt. Het bewust kinderloos blijven. En het tackelen van je innerlijke angsten, geprojecteerd op het stemmetje in je hoofd, hier 'Bruno' genoemd. Babette herkent alle knipogen naar Italië en de Italiaanse taal. Maar 'Luca' is ook uitzonderlijk boeiend los van die context. Met prachtige muziek, heel veel humor en Vespa's in het wild. Verder onderzoeken we hoe dicht deze film naast 'The Little Mermaid' heeft gelegen. Pitchen we een eigen radioshow op Radio1. En blijven we trouw aan het thema van de film en drinken we consequent Aperol Spritz.

MNM-dj Sander Gillis spreekt de voornaamste stem in van de Vlaamse versie van ‘Onward’. Zijn vriendin, eveneens MNM-dj, Cato Peeters had de film nooit gezien en dacht aanvankelijk dat het niks voor haar zou zijn. Gelukkig vond ze de film gewoon goed. Ze is trouwens langs niet de enige die de film nooit zag: na een week in de bioscoop ging ons land in lockdown. We hebben het over de bijzondere link tussen deze film en Sanders favoriete Disneyfilm ‘Keizer Kuzco’, de ‘This Is Spinal Tap’ referentie en unicorns die in de wereld van ‘Onward’ ratten zijn. We stellen ons ook de vraag wat ratten dan zijn in diezelfde fantasywereld. Welke boodschap de makers willen meegeven over omgaan met het verlies van een ouder. Is Sander de Vlaamse Chris Pratt? En Cato vindt dé creatieve link tussen Pixar en Taylor Swift. Sander filosofeert ook even over de gedubde films van de toekomst, die via AI de mondbewegingen van de lokale stemacteurs zullen volgen. Af en toe hoor je ook pootjes op tafel, die komen van J.J., de kat des huizes. (En sorry voor het passeren van ‘tegels, natuursteen, parket…’)

Rik Boey is een radiodier, vandaag audioproducer en podcaststrateeg bij VRT MAX. Maar bovenal is hij een Pixarfan. De geknipte gast voor een speciale aflevering over de kortfilms onder de noemer SparkShorts. Aanvankelijk is Rik niet helemaal gecharmeerd door de vraag (“waarom vraag je me niet voor mijn favoriete Pixar-film ‘Up’?), al ontdekt hij gaandeweg dat net deze selectie filmpjes aantonen waarom hij zo van Pixar houdt. Omdat het een studio is die durft te experimenten met technologie maar ook met mensen. SparkShorts gaven medewerkers van de studio de kans om een persoonlijk verhaal uit te werken met een beperkt budget, en binnen een gelimiteerde tijd. Win-win voor de studio. Het kan nieuwe talenten doen bovendrijven die nodig zijn om de nieuwe originele en sequelfilms te bedenken. Maar het daagt de technologie ook uit om nog efficiënter te zijn, zonder aan kwaliteit in te boeten. (En natuurlijk hebben we het ook uitgebreid over ‘Up’.)

Dochter en vader. Gloria en Koen. Zij is tegenwoordig overal, als een pax media op zichzelf. Hij is Mr. ZED, coördinator van Cinema ZED in Leuven, maar ook acteur en - aldus de dochter - Grillmaster. In het gezin Monserez zijn Disney-Pixar-films schering en inslag. Gloria en Koen kunnen zelfs een hele routine uit ‘Monsters & Co’ naspelen. Maar vandaag gaat het over ‘Toy Story 4’, de film waarin Woody in zijn midlifecrisis belandt. We hebben het over de midlife van Koen en wie zijn Vorkje is. Op zijn beurt haalt hij er Heidegger en het principe van de geworfenheit bij. Want dat wordt naar zijn oordeel in deel 4 erg op scherp gesteld. Misschien gaat ‘Toy Story 5’ wel over sterfelijkheid gaan, aldus Mr. ZED. Maar we hebben het ook over begrijpelijke zaken. Is Bo Peep een soort Mad Max? Is Woody een gemene roddelaar? En is de metafoor van de verloren Woody niet die van een ouder die z’n kinderen het huis ziet uitgaan? Enter: Koen! We leggen ook de link tussen Forky en ‘Everything Everywhere All At Once’, Gloria praat over de klank van haar jeugd en we vragen ons af of film bekeken horen te worden op een iPhone? (Merci aan Cinema ZED in Leuven voor de gastvrijheid om deze aflevering op te nemen voor een live publiek.)

In hun populaire podcast De Volksjury schijnen Laura Scheerlinck en Silke Vandenbroeck hun licht op vergeten moordzaken. Die passie voor true crime hebben ze misschien wel opgelopen via ‘Knabbel en Babbel: Rescue Rangers’. Disney was voor allebei een belangrijk onderdeel van hun nineties-jeugd. Laura haar eerste crush was Aladdin, die van Silke was Jasmine. Ik wou heb samenzetten voor de enige true-crime in Pixarland, alleen, in Incredibles 2 gaat er zelfs niemand dood. Volgens Silke doen ze hun werk gewoon té goed, al denkt Laura dat er wel dikke psychologische rapporten zijn te schrijven over de villain van deze film. Is het iets van deze tijd dat focus op Elastigirl en niet op Mr. Incredible ligt? En mogen we Elastigirl een sexy vrouw noemen? Doet die stem niet erg denken aan Miley Cyrus? En heb je zo’n smalle taille nodig om elastisch te zijn? Is dit nu een film voor kinderen? Welk personage is meer Balenciaga dan Edna Mode? En kan Silke een Limburgse Sebastiaan de krab spelen? (En het gaat ook even over de kortfilm ‘Bao’ (2018) die de film destijds vooraf ging.)

Apollonia Sterckx speelt al dertien jaar Britney is de dagelijkse fictie ‘Thuis’. Amel Serra García is al minstens even lang vaste percussionist van onder meer Bart Peeters. Twee bijzondere vrienden, met een bijzondere voorliefde voor ‘Coco’. Een film over de dood en hoe we daarmee omgaan. Maar ook over tradities, onder meer om groot- en overgrootouders onder hetzelfde dak te houden, in plaats van ze op te sluiten. Over hoe we wat meer blij en trots mogen zijn op onze familie. En met erg veel cultuur. ‘Coco’ speelt zich dan wel af in Mexico, toch is er ook voor de in Cuba geboren Amel veel couleur locale te ontwaren. We hebben het ook over de kracht van muziek en de mooiste woorden uit het Spaans, de magnifiek verrimpelde Mama Coco en de troost van het Land van de Doden. Mocht het bestaan, mag het eruit zien zoals in ‘Coco’. (Ik draag deze podcast op aan Ward Verrijcken, met wie ik in 2017 de Pixar Animation Studios mocht bezoeken naar aanleiding van deze film. Te llevo en mi corazón y cerca me tendrás.)

Jasper De Maeseneer maakte de prachtige kortfilm ‘Alleen ik’, samen met zijn studiegenoten Victor Longin en Arthur Moelants. En met resultaat, de film was meteen goed voor de Publieksprijs op het Breedbeeld kortfilmfestival in Antwerpen. Alle drie houden ze van animatie, Pixar in het bijzonder. En, ze houden van de ‘Cars’-franchise. Iets waar ik zelf veel minder mee heb, dus mochten ze mij overtuigen. We buigen ons over prangende vragen als hebben we ‘Cars 2’ nodig, zijn er rassen in de wereld van ‘Cars’ en hoe planten de wagens zich voort? We analyseren waarom ‘Cars’ de ‘Minions’ is van Pixar. Iemand noemt ‘Cars 3’ zelfs de meest relevante film van de reeks. En we praten over loslaten, alleen verder gaan en jezelf filmen wanneer je huilt. Om zo naadloos uit te komen bij… Taylor Swift. (En het gaat ook even over de kortfilm ‘Lou’ (2017) die de film destijds vooraf ging.)

Regisseur, scenarist en verhalenverteller Charlie Dewulf is bekend van ‘Brak’. Volgende zondag gaat hun nieuwe reeks ‘Liefdestips aan mezelf’ voor GoPlay in première op het Filmfestival van Oostende. Charlie definieert zichzelf als non-binair en probeert zaken als voornaamwoorden op een laagdrempelige manier uit te leggen voor mensen die er nog niet mee vertrouwd zijn. Dat doet die aan de hand van, jawel, Disney-metaforen op Instagram. ‘Finding Dory’ is zeker niet hun favoriete Pixar-film, toch heeft die een grote affiniteit met Dory als personage. Bovendien gaat het onderwerp van deze sequel-film ook erg diep: een personage dat beide ouders verliest. Laat dat nu net iets zijn dat Charlie in 2022 zelf heeft meegemaakt. Deze aflevering gaat ontzettend diep, over het leven en hoe het te leiden. Just keep swimming, zoals Dory het zegt. (En het gaat ook even over de kortfilm ‘Piper’ (2016) die de film destijds vooraf ging.) ❤️💛💙

Jana Martens is Account Manager Members Audiovisueel bij SABAM. Zelf omschrijft ze zich als “🐱 🛼 🎢 ❄ 🎮 🎬 📚”. Maar bovenal is ze grote Disneyfan, inclusief kerstboom vol Disneykerstballen. Verder houdt ze een warm pleidooi om Anastasia (uit de gelijknamige Fox-film die nu in de portefeuille van Mickey Mouse zit) bij te zetten in de line-up van Disney-prinsessen. We bespreken ‘The Good Dinosaur’, een film die in niemands lijstje van favoriete Pixars staat. Nochtans moet ik bekennen dat ik de film destijds 3 sterren heb gegeven in een kwaliteitskrant. Het is een soort ‘The Lion King’ meets ‘The Jungle Book’ maar dan in de prehistorie, met een stervende ouder en een road-trip achtige zoektocht die erop volgt. Het productieproces was een hobbelig parcours met de vervanging van de regisseur, het hele script en quasi de ganse stemmencast. Uiteindelijk zal ‘The Good Dinosaur’ twee jaar later uitkomen dan voorzien en wordt het gezien als de eerste echte flop voor Pixar. Toch blijft het verhaal Jana ontroeren (daarom zag ze nooit eerder ‘Dumbo’), is het kneusje Arlo erg herkenbaar en leren we iets over loslaten. We onderzoeken de link met ‘Jurassic Park’ en ‘Platvoet’. We hebben het over Neil Patrick Harris wiens grote droom door de neus werd geboord. Uiteindelijk hebben we het nul keer over de grootste stem in de cast: Frances McDormand. Wel over de prachtige short die de film destijds vooraf ging: ‘Sanjay’s Super Team’ (2015). 

Als kind was Julie Belle van het Beest op de speelplaats, Jonas heeft amper Disneyfilms gezien. Dat is straf, voor iemand die animatie heeft gestudeerd. Met andere woorden, dit is de perfecte podcast om dat in op te biechten. Voor Jonas zijn Pixar-films vaak sterkere films, er zitten zelfs was Pixar’s in zijn lijst van favoriete films aller tijden: ‘Toy Story 2’ en ‘Toy Story 3’ (‘Toy Story 1’ vindt hij dan weer niet goed), ‘Monsters, Inc.’ en ‘The Incredibles’. Maar ‘Inside Out’ is voor hen beiden een topper. Jonas heeft zelfs (wéér) moeten wenen toen hij deze opnieuw bekeek. Een film die zich voor het merendeel afspeelt in een hoofd van een kind, over haast depressieve emoties, wat al sterk is op zich. En zo heeft het ook een waardevolle boodschap, vindt Julie. Bovendien is het een film zonder slechterik. We hebben over de internationale aanpassingen in deze film (voetbal! broccoli!), over Joy die geconstipeerd moet zijn en de vele acteurs uit de Amerikaanse ‘The Office’ die hier een stemmetje inspreken. Over hun favoriete personage: Bing Bong, de ingebeelde vriend die snoepjes huilt. Maar ook over mensen die geen gezichten herkennen, het feit dat Julie altijd en overal in slaap kan vallen en het principe van ‘kill your darlings’. (En het gaat ook even over de kortfilm ‘Lava’ (2015) die de film destijds vooraf ging.) 

Als componist van de Belgische natuurfilm ‘Onze natuur’ probeerde Maestro Dirk Brossé net erg ver weg te blijven van Walt Disney-deuntjes. Maar hij kent ze wel. Als kind heeft hij de meeste tekenfilms van Disney op groot scherm gezien, in de Capitole in Gent. En als dirigent heeft hij intussen ervaring met Disney-concerten. Als goede vriend van de Schotse componist Patrick Doyle kreeg hij zo de opdracht om het eerste ‘Brave in Concert’ in goede banen te leiden, samen met het BBC Scottish Symphony Orchestra. Probleem: de man die de bodhrán zou bespelen, zag het na een repetitie al niet meer zitten. Gelukkig is Dirk vertrouwd met etnische instrumenten, nodig voor deze score. We komen ook te weten waarom we Merida enkel appels zien eten in de film. Dat Disney intussen het kilt-patroon van de clan DunBroch heeft gepatenteerd. En ik beken dat ik een Hot Wheels-autootje heb van de Pizza Planet Truck zoals die voorkomt in ‘Brave’. (En het gaat ook even over de kortfilm ‘La Luna’ (2011) die de film destijds vooraf ging.) 

Warre Borgmans mocht de stem van Woody inspreken in de eerste tekenfilm met een Vlaamse dub. Sindsdien is hij de vaste cowboy in de Toy Story-franchise. Grappig detail: ‘Toy Story 3’ had hij nog nooit in z’n geheel bekeken. Onbegrijpelijk, vindt Julian De Backer. Voor hem is dit derde deel de beste Pixar-film aller tijden. Voor de bijzondere ontmoeting haalde hij Toy Story-koekjes van de Aldi en Buzz Lightyear raketijsjes in huis, maar ook een Woody action-figure die Warre heeft gesigneerd en ik mag weggeven aan het einde van de podcast. Het gesprek ontspoort even snel als de trein in de beginscène van de film. Zo hebben we het ook over Mary Poppins, Dick Van Dyke en Dirk Van Dijck, The Godfather, Kulderzipken, Robert De Niro, Het Geluidshuis, Shrek 2, Wallace Shawn, Damiaan De Schrijver, The Shining, Shelley Duvall, Jurassic Park, Popeye, de Kuifje-, Jommeke- en Kiekeboefilms, Randy Newman, Steve Martin, Eddy Smets, Jimmy Frey, Het Eiland, Het Peulengaleis, Hitler en het liedjes ‘Welk oog en hoeveel tranen’ van Jelle Cleymans. Warre onthult ook welke Vlaamse zanger er nog in de running was om de titelsong ‘You've Got a Friend in Me’ in te zingen. Uiteindelijk werd dat Arno. Na twee uur opname trekt Warre zijn hemd weer aan voor de foto. Zo, dat weet je dan ook weer.

Tv- en radiomaker Steven Van Herreweghe groeide op in de jaren 1980, niet bepaald de beste periode op vlak van Disneyfilms. Voor hem zijn Pixarfilms van een ander niveau: fantasierijk en emotioneel. Vaak gaan ze over aspecten van het leven die je niet meteen met tekenfilm zou associëren. Zo ook ‘Wall-E’, een film die de klimaatspijbelaars allicht onbewust heeft geïnspireerd. Over een naïeve, vuile, afgeleefde, simpele vuilnisrobot die verliefd wordt op een sensueel exemplaar. En zij is de vrouw die hij nooit kan krijgen: hoogopgeleid en van betere afkomst. Maar toch vinden ze elkaar. We hebben het ook over plekken buiten Aalst die mogelijk inspirerend zijn geweest voor de dystopische wereld in ‘Wall-E’. Over ‘Hello, Dolly!’, de film die Wall-E tot in den treure herbekijkt als ware het ‘F.C. De Kampioenen’. En waarom wordt Céline Dion nooit gedraaid op StuBru? Levensvragen die een antwoord verdienen. (En het gaat ook even over de kortfilm ‘Presto’ (2008) die de film destijds vooraf ging.) Opgenomen voor een live publiek met veel dank aan Netwerk Aalst en Utopia voor de gastvrijheid!

Ooit deed MNM-dj en ‘Nonkels’-acteur Manu Van Acker een vakantiejob in Plopsaland, waar hij onder meer de personages Plop en Bumbalu speelde. Maar hij werd er ook aangeklaagd omdat hij een kindje geduwd zou hebben (wat overigens niet waar bleek). Van ‘Cars’ bestaan er geen wandelende characters in Disneyland. Als kind speelde Manu ook niet zo graag met auto’s, wél verkleedde hij zich regelmatig als Disneyprinses. Toch heeft deze zevende Pixar-film een bijzonder plekje in zijn hart, al was het maar omdat het een van de eerste films was die hij in de bioscoop zag. We onderzoeken of de wagens in ‘Cars’ hol zijn, want we zien ze nooit langs de binnenkant. We ontdekken waarom we in 2006 al konden weten dat John Lasseter van Pixar een kleine viespeuk is. En we vinden de ware schuldige van die gekke wereld van Cars (en dat is dus niet John Lasseter). (En het gaat ook even over de kortfilm ‘One Man Band’ (2005) die de film destijds vooraf ging.)

Wat doet de Pélé hier eigenlijk, zou Andries Beckers zeggen. Muzikant en Ennio Morricone-connaisseur Tom ‘Pélé’ Peeters en dj, muziekkenner en muziekmaker Jimmy ‘DJ Bobby Ewing’ Dewit (en ikzelf) zijn goede vrienden. En wat doen goede vrienden al eens? Filibusteren over goede films. Pélé kende verrassend genoeg nog ganse scènes uit 'The Incredibles' vanbuiten. Straf, want de film kwam uit op een moment dat hij de tekenfilms al lang ontgroeid was. Maar dat is net het mooie aan Pixar, vindt Jimmy. Dat het voor ouders ook geen straf is om een Pixar-film (mee) te kijken. Jimmy had een speciaal Barbapapa-momentje en Pélé een volstrekt nutteloos weetje over Pez-snoepjes. We hebben het over de 35 explosies, 640 afgevuurde schoten en 189 knoppen die worden ingedrukt. Maar ook over de vele easter eggs, en het ontbreken van een hele belangrijke. (En het gaat ook even over de kortfilm ‘Boundin’ (2003) die de film destijds vooraf ging. De oefenmatchen, zoals Jimmy ze noemt.)

Dit najaar neemt schrijver, columnist en ‘Tater bij de wijn’-podcasthost Elisabeth Lucie Baeten enkele beroemde sprookjes onder handen in een eigenzinnig, hedendaags sprookjesboek. De voedingsbodem van die fascinatie zit ook deels bij Walt, zegt het zelfverklaarde Disneykind. Uit de Pixar-stal koos ze zonder verpinken ‘Finding Nemo’. Een film die uitkwam wanneer ze een coole tiener hoorde te zijn. Gek genoeg, was ze dat ook, toch had ze maar liefst twee exemplaren van de DVD. Als Latijn-nerd dacht ze eerst dat het een filosofisch traktaat betrof: ‘Op zoek naar Niemand’. Ze houdt nog altijd van de Vlaamse versie en bezigt nog steeds quotes uit de film in het dagelijkse leven. We stellen ons vragen als: Waarom is het woord anemoon zo moeilijk uit te spreken? Hoe fout was die tandarts in Sydney? En wat is de grote, biologische onjuistheid in ‘Finding Nemo’? We hebben ook een tong-trek-moment. En er is een beetje Leuven-nostalgie. Sorry, Antwerpen! (En het gaat ook even over de kortfilm ‘Knick Knack’ (1989) die de film destijds vooraf ging.)

Andries Beckers is DJ bij Willy en samen met Alex Agnew co-host van de populaire podcast 'Welcome to the AA'. Hij zit intussen aan de noordzijde van de 40, en voor hem is Pixar een apart segment in het Disneygamma, iets dat altijd een zekere cuteness in hun film krijgen. En deze ‘Monsters, Inc.’ was voor hem een film die hij (op DVD) gebruikte om vrienden, meisjes en misschien vooral zichzelf te imponeren. Dat in tegenstelling tot ‘Toy Story’ die hij geen perfecte film vindt. Op minuut tien van de podcast  beken ik dat ik een Hawaii/aloha-hemd van ‘Monsters, Inc.’ heb. Meer zelfs, ik had het aan op de opname (bewijs via de socials). We hebben het over John Goodman die de betere casting was dan Bill Murray, over de tour de force voor de animatoren om het haar van Sulley te animeren, en over een speciaal ‘Monsters, Inc.’-momentje dat we onlangs samen gedeeld hebben. En Andries merkt ook op dat ik de onhebbelijke neiging heb om uit te pakken met dingen als 'ik heb die regisseur ooit ontmoet' of 'ik ben in de Pixar-studio geweest'. Sorry! (En het gaat ook even over de kortfilm ‘For the Birds’ (2000) die de film destijds vooraf ging.)

‘Toy Story 2’ wordt wel eens vergeleken met ‘The Godfather Part II’. Als in: een sequel die minstens even goed, zo niet béter was dan het origineel. En iemand die deze bétere film een miljoen keer gezien heeft op VHS, is MNM-vedette Esther Nwanu. Ze kan woordelijk scènes naspelen, heeft alle easter eggs gespot en voelt zich vooral verbonden met het personage Rex. En we hebben over de cross-over met ‘Jurassic Park’, dankzij acteur Wayne Knight. (En het gaat ook even over de kortfilm ‘Luxo Jr.’ (1986) die de film destijds vooraf ging.)

'A Bug’s Life' is het kneusje onder de Pixar-films. Voor een tweede film - die dus kwam na het succes van 'Toy Story' - was het zeker verdienstelijk. Toch ken ik niemand die ’m als favoriet zou noemen, zelfs geen top 5 plaats. Jammer, want in 1998 heeft Pixar het zo wel gewonnen van kaper-op-de-kust Dreamworks die met 'Antz' hun idee schaamteloos gestolen hadden, én eerder in de zalen brachten. En ook de animatoren voelden weinig krediet. Wanneer Pixar in 2004 'The Incredibles' aankondigen, zeiden ze: van de makers van 'Toy Story', 'Monsters, Inc.' en 'Finding Nemo'. 'A Bug’s Life' was de enige die ontbrak in het lijstje Gelukkig is er dan Matthieu Colpaert, Press Officer & Digital Marketing Manager bij H&M, maar ook zelfverklaarde Disney/Marvel/Star Wars nerd. En iemand die 'Een Luizenleven' wel op handen draagt. (En het gaat ook even over de kortfilm ‘Geri's Game’ (1997) die de film destijds vooraf ging.)

In het tweede seizoen van Disney Klassiekers bespreek ik elke keer een Pixar-film. Opnieuw in chronologische volgorde, te beginnen met eerste computergeanimeerde langspeelfilm ooit: 'Toy Story' uit 1995. De opname gebeurde met een live publiek in Cinema Cartoon's (Antwerpen), met maar liefst drie centrale gasten: Kawtar Ehlalouch (MNM), Lieven Van Gils (VRT NWS) en Julian De Backer. Voor alle drie gaan Woody en Buzz gepaard met de nodige dosis nostalgie. We onderzoeken of Pixar nu een keurmerk is, of gewoon een tweede Disney. Er wordt een onvergefelijk uitspraak gedaan over ‘Chicken Little’. En we stellen vast dat Tom Hanks zijn neus ophaalt voor het mindere werk. Uiteraard praten we ook over de fenomenale muziek van Randy Newman, en de Vlaamse versie van ‘You've Got a Friend in Me’ door de een dag eerder overleden Arno Hintjens. (En het gaat ook even over de kortfilm ‘Tin Toy’ (1988) die de film destijds vooraf ging.) Vanaf nu elke twee weken een nieuwe Pixar-film in Disney Klassiekers! 

In 2010 haalde Disney de eerder geflopte maar intussen tot cultstatus verheven film ‘TRON’ uit 1982 van onder het stof met een reboot. Cultuurjournalist Ben Van Alboom was de geknipte man voor de organisatie van een Belgische  avant première, mét after party. Op de gastenlijst: seksuoloog Wim Slabbinck. Retrospectief gesproken blijft ‘TRON’ een mijlpaal, als een van de eerste films die zo intens gebruik maakte van digitale animatie, gemaakt op een computer met amper 2MB geheugen. We zagen een Jeff Bridges als posterboy. Maar ook een profetisch verhaal over privacy, data en open source-systemen, stelt Wim vast. Maar ook het ontwerp is bijna te vergelijken met de manuscripten van de monniken. En hij legt een link met het Covid Safe Ticket. Ben weet dan weer dat Tron vandaag een crypto-currency is. De vervolgfilm ‘TRON: Legacy’ was een visueel snoepje, maar kon het het origineel overstijgen? Los van de fenomenale muziek van Daft Punk, natuurlijk. Het is het perfecte opstapje naar het tweede seizoen van de podcast die volgende week start met de eerste Pixar-film, de eerste langspeelfilm die integraal met de computer werd gemaakt. Die eerste uitzending kan je live bijwonen in Cinema Cartoon's in Antwerpen op zondag 24 april, gevolgd door een uitzonderlijke vertoning van Pixars laatste: ‘Turning Red’! Info en tickets: https://cinemacartoons.be/film/69463/Live-podcast-Disney-Klassiekers-%2B-Turning-Red

Intussen heb ik alle klassieke Disney tekenfilms opnieuw bekeken voor deze podcast. Een naam die in die 64 afleveringen regelmatig terugkwam, is deze: Arnold Gelderman (83). Stemregisseur van haast alle goede, Nederlandstalige versies van Disneyfilms. Maar ook stemacteur van personages als Kaa de slang uit ‘Jungle Boek’, Robin Hood uit ‘Robin Hood’, Lumière uit ‘Belle en het Beest’ en natuurlijk, Scar uit ‘De Leeuwenkoning’. Hij vertelt over hoe hij in dit vak rolde, waarom hij per se een Shakespeariaanse acteur voor de geest van ‘Aladdin’ wou, of waarom Timon en Pumbaa uit Vlaanderen komen. Maar ook wat de Amerikanen van zijn werk hebben overgenomen, en wat hij beter niet had gezegd tegen de Disneybazen. Hij trapte op lange tenen en ging uiteindelijk meer voor Dreamworks werken. Zeg niet zomaar ‘stemmetjes doen’. Het is acteren. En Arnold Gelderman is er een absolute meester in.

Deze week geen tekenfilm. Wél een absolute Disney Klassieker: ‘Pirates of the Caribbean’. Van Disneyland-favoriet (1967) tot movie franchise (2003). Uit een kwalitatieve publieksbevraging zijn drie superfans gekomen, die de ride én de film(s) willen bespreken: acteur/regissuer/scenarist/muzikant Andrew Van Ostade, productie-assistent bij De Ensors Ralph Vandamme en cosplayer Birgit Swinnen. De focus ligt op de attractie in Parijs, maar we hebben het ook de spectaculaire nieuwste bootjestocht in Shanghai Disneyland en over de recente aanpassingen die het geheel wat meer 21e eeuw moeten maken. Tot grote spijt van designer X Atencio: This is Pirates of the Caribbean not Boy Scouts of the Caribbean! Verder gaat het vooral over de eerste film ‘Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl’, maar ook over de volgende drie films (en de vijfde die we graag vergeten). Mag Johnny Depp nog een zesde keer meedoen? Verdient de oogrol van Geoffrey Rush geen aparte Academy Awards? En waarom staat de filmmuziek niet op LP? Yo ho, yo ho, a pirates life for me! Savvy?

Anthony Nti, filmschrijver en regisseur. Bijna Oscar-genomineerd voor zijn kortfilm ‘Da Yie’ en - wie weet - bijna Slimste Mens ter Wereld. Zijn favoriete Disneyfilm als kind in Ghana was ‘The Lion King’. Maar een jaar later zag hij ook ‘A Goofy Movie’, opnieuw een favoriet van verschillende luisteraars van deze podcast. We onderzoeken de paralellen in de vader-zoon-relatie tussen Mufasa en Simba, en Goofy en Max. We hebben het over Goofy als dorpsidioot in de Toon Town van Mickey Mouse, over Goofy als volstrekt onverantwoordelijke vader, en de veelgemaakte fout dat Goofy niet Pluto is. ‘A Goofy Movie’ is goed gedecoupeerd, vindt Anthony. Er mogen al eens dure woorden vallen in deze podcast. Misschien was Prince een betere liedjesschrijver geweest, maar verder een prima musical-film. (De kortfilm van Anthony - ‘Da Yie’ - is trouwens te bekijken op VRT NU!)

Op algemeen verzoek haal ik deze week de musicalfilm ‘Heksen en bezemstelen’ in. Gast van dienst is vertrouwd met het musicalgenre, maar kende de film niet. Bart Verbeeck, begonnen op de redactie van Qmusic, later bij Radio 2 en intussen ook uithangbord van de hele VRT, is allicht vooral bekend als Showbizz Bart. Hij is een Disneyfan, verkleedde zich ooit als Elsa voor een Foute Party en heeft een bepaalde Disney-LP grijsgedraaid (en kent die nog steeds integraal vanbuiten). Zijn mantra: musical is uit het leven gegrepen en kan elk onderwerp aan. Dus ook oorlog. Meer dan vier decennia voor Gert Verhulst bracht Walt Disney al een oorlogsverhaal op muziek. Met de schitterende Angela Lansbury in een glansrol!

Verwacht je de komende weken aan enkele speciale afleveringen over bijzondere Disneyfilm. Te beginnen met een marathon van alle Disney Klassiekers die werden uitgebracht in de jaren 1940. Geen hoogvliegers. Nooit uitgebracht in Europa. En door mij bewust overgeslagen in het begin van deze reeks. Daarom: nu alle zes in één keer. Van ‘Saludos Amigos’ tot ‘The Adventures of Ichabod and Mr. Toad’. Ik bespreek ze opnieuw met pineut van dienst: mijn beste vriend Jelle Goossens (Belpop Control). We hebben het over een geile Donald Duck, de vrouwelijke André Brasseur en goedkope geopolitiek. Over body- en fatshaming. Bear fatshaming. Dat affectie tonen bij beren blijkbaar gepaard gaat met het vergoelijken van huislijk geweld. We komen te weten waar de kwalijke basis ligt van ‘Cars’ en ‘Planes’. En we roepen twee keer een hulplijn in: die van Helmut Lotti en Amelie Albrecht. Aan het einde zijn we mentaal leeg. Maar rijker als mens, uiteraard!

Kunstenaar en ballpoint-ninja Polly Pollet heeft iets met Colombia. Ze heeft er gewoond, heeft er haar hart verloren, en heeft er permanent heimwee naar. Dat Disney met ‘Encanto’ een tekenfilm heeft gemaakt over het land, staat daarom al maanden met stip in haar agenda. We hebben het over de liefde van de makers voor de cultuur, hoe alle provincies van het land in de details werden verwerkt en de slimme nummers van ‘Hamilton’-god Lin-Manuel Miranda. En hoe je als meisje alles gedaan krijgt wanneer je je haar over je schouder flipt en je hoofd in 45 graden schuin houdt. De film loopt nog maar net in de zalen, maar voor Polly is het nu al een instant klassieker. (En wie 'm gezien heeft: we don't talk about Bruno!)

De broers Van Ostade waren ooit muzikanten bij School Is Cool. Vandaag zijn ze allebei acteur, regisseur en scenarist. Een combinatie die ze ten volle tot uiting laten komen in hun eigen, leuke griezelfilm ‘De Gebroeders Schimm’ (nu in de bioscoop). Voor Michael en Andrew staat Disney gelijk aan nostalgie, beklijvende verhalen, puppetry, audio-animatronics en themaparken. Geen wonder dus dat het eerste half uur van deze podcast vooral daarover gaat. Het gegeven nostalgie en andere ontbreekt immers bij ‘Raya and the Last Dragon’, een film die nog geen jaar oud is. Maar dat houdt hen niet tegen om de film tot op het bit te fileren, met ruimte voor goeie en minder goeie punten. We hebben het over queerbaiting, plot holes en de Disney Overlords. En we hadden gerust nog een uur langer kunnen doorgaan.

Ingeborg Sergeant werd als kind door haar ouders Mickey Mouse genoemd. De naam Ingeborg lag immers te moeilijk, omdat het echtpaar hun eerste dochtertje met dezelfde naam waren verloren in een ongeluk. Misschien daarom dat de zangeres/presentatrice/coach/entertrainer zich erg verbonden voelt met Disney, alsof haar leven een Disneyfilm is. ‘Frozen’ zag ze nooit, maar dankzij deze ‘Frozen II’ ziet ze enkele paralellen tussen Elsa en zichzelf. We hebben het over magische momenten in het leven, de waarachtige sneeuwpop Olaf (en Samantha), en over de vraag of Elsa al dan niet de eerste LGBTQ+-prinses had moeten zijn. Bovendien gaat het niet zelden over de zin of onzin van vaccineren, met een interessante terugblik op het MNM-incident waarin Ingeborg vertelde dat ze probeerde haar vaccinatiespuitje te ontwijken. Maar onthou vooral deze levensles: als een verhaal slecht afloopt, is het nog niet afgelopen. Ingeborg zet Walt Disney zelfs op dezelfde lijn als Einstein en Ghandi. Waarom? Dat hoor je in deze aflevering van Disney Klassiekers! 

Creative wannabe en dj Hakim Chatar kreeg zijn eerste Disneyfilm - ‘The Lion King’ op een paarse videocassette - van de huisdokter. Qmusic/Q-Downtown presentatrice en dj Jolien Roets herinnert zich diezelfde film als haar eerste bioscoopervaring. Allebei droomden ze ervan ooit een stemmetje te mogen inspreken, alleen Jolien is daar al in geslaagd. In ‘Ralph Breaks the Internet’ spreekt ze de stem in van Shank. We hebben het over het nut van happy endings, waarom Kylo Ren geen verwend nest genoemd mocht worden en over Rickrolling. Het gaat bij momenten ook erg diep, alsof deze Disney Klassiekers plots een aflevering van ‘De afspraak’ is geworden. Hakim doet aan het einde ook een oproep aan Disney: cast hem in de rol van Buzz Lightyear in de nieuwe Pixarfilm ‘Lightyear’! 

Dichter en docent Stijn De Paepe (Arteveldehogeschool) heeft altijd een boontje gehad voor Mary Poppins. Vooral dan van actrice Julie Andrews. Het was misschien zelfs de eerste Disneyfilm die hij gezien heeft. Als kind verkleedde hij zich in de garage als Bert, inclusief rieten wandelstok en strooien hoedje. Maar ook de nieuwe Poppins in de vorm van Emily Blunt vindt hij practically perfect in every way. Ook al zitten er minder subtiliteiten en minder goede songs in de nieuwe film. Intussen zag hij ‘Mary Poppins Returns’ al twee keer, de originele minstens dertig keer. Daarom dat hij ‘supercalifragilisticexpialidocious’ ook probleemloos kan uitspreken. Ook nog deze oproep: mocht iemand ooit het gele meetlint van Mary of de lage broek van Bert ergens te koop vinden, laat het hem weten!

Stina De Roeck is leerkracht, docent kinderyoga, maar vooral ook een grafisch toptalent. Haar favoriete, recente Disneyfilm is ‘Vaiana’, ofte ‘Moana’. In Europa mocht de film niet uitkomen onder dat laatste, omdat een Italiaanse pornoster die naam al eigen had gemaakt. Vaiana is het werk van twee Disney-oudgedienden, John Musker en Ron Clements, verantwoordelijk voor ‘De kleine zeemeermin’ en ’Aladdin’. Met muziek van Lin-Manuel Miranda is dit een gedoodverfde classic. En met Heihei heeft de film misschien wel de leukste sidekick van de laatste jaren.

Sam De Bruyn is behalve radio dj, tv host, podcastmaker, reisblogger en kersvers uitbater van zijn eigen webshop Skolto ook een veelgevraagde stemmetjxsacteur. Althans voor kleine rolletjes, maar wel al regelmatig voor Disneyfilms. Zijn favoriet? Het obese politie-luipaard Clawhauser in ‘Zootropolis’, ofte ‘Zootopia’ zoals de film in de VS uitkwam. Het is een hedendaagse Robin Hood, waarin dieren mensenkleren dragen, mét een maatschappijkritisch kantje. Enige minpunt: er zit geen enkel goed liedje in. Sorry, Shakira! Als je als superster een nummer zingt voor Disney, doe het dan tijdens een sleutelscène. Verder komen we te weten waar het meeste mee te verdienen valt als stemacteur. Welke URL’s in het bezit zijn van de BV De Bruyn? En waarom vond de kleine Sam ‘Pocahontas’ zo leuk?